Het Nieuwsblad heeft het vanmorgen over een elektronische armband die ouders moet alarmeren als hun kind verloren loopt. De Ionkids slaat alarm als de drager ervan verder afdwaalt dan de ouders wensen. Het armbandje is verbonden met een toestel dat de ouders verwittigt en hen meteen ook toont in welke richting hun kind is afgedwaald. De invoerder van de armbanden wil de IonKids nog deze maand beginnen te verkopen in ons land. Het systeem is ontworpen in Amerika, waar er al 150.000 stuks van verkocht zijn. Een armband plus het basistoestel zouden samen zowat 300 euro kosten.
Child Focus heeft de nodige bedenkingen bij het product. Niet alleen doordat dergelijke technologieën een vals gevoel van veiligheid kunnen geven. Maar vooral omdat je de vraag moet stellen hoe ver je kan gaan in de beveiliging van je kind. En of je het op die manier niet nodeloos bang maakt. Stéphanie De Smet van Child Focus: “We raden ouders aan om hun kind een armbandje of iets dergelijks te geven met hun gsm-nummer op. Je moet je afvragen of je echt nog veel verder moet gaan. In Engeland bijvoorbeeld kwam na het verdwijnen van Holly en Jessica een professor met het voorstel om een chip in te planten bij kinderen zodat je altijd kan achterhalen waar ze zitten. Dat soort paranoia moet je vermijden, zowel voor jezelf als voor je kind.”
Bij ons roept het in ieder geval louter negatieve connotaties; niet alleen met paranoia, maar ook met sommige gedetineerden die enkel met een enkelband om de gevangenis mogen verlaten. En vooral moet je de vraag stellen wat zo’n armband doet met het beeld dat een kind van zijn leefomgeving meekrijgt. Toch vooral dat van een wereld waar het gevaar om elke hoek kan loeren en waar je beter altijd in het oog gehouden wordt. Als kinderen met zo’n wantrouwen en controledrang opgevoed worden, dan houden we ons hart vast voor hun (en onze) toekomst.