De Iraakse schrijver Rodhan Al Galidi wilde naar Canada of Australië emigreren. Maar hij kwam niet verder dan Schiphol. Hij vertelt hoe hij er behandeld werd.
Daar stond ik dan in de transithal, 9 februari 1998. Ze vroegen mij: “Waar is je paspoort?” Ik antwoordde naar waarheid dat ik het verscheurd had en in de wc gegooid. Dan ga je het halen, zegden ze. Ik zei: “Meneer, ik ben uit Irak gevlucht omdat ik geen bloed aan mijn handen wilde, maar ik wil ook geen stront aan mijn handen. Ze klonken mij in de boeien en gooiden me in een ijskoude cel. Urenlang heb ik daar liggen rillen – ik kwam uit een tropisch land, had alleen maar een t-shirt aan – tot ik schreeuwde: “Ik ga het halen!” Dat vonden ze wel grappig. In Nederland worden asielzoekers echt als beesten behandeld.
Er zat niets anders op dan in Nederland asiel aan te vragen. Ze namen mijn vingerafdrukken. Vanaf dat moment mag je niets meer. Je mag niet werken en je mag niet reizen. Je mag ook niet meer in een ander land asiel aanvragen. Je kunt desnoods je vingers wel afhakken, maar je vingerafdrukken krijg je niet meer terug.