Veiligheid …

“Veiligheid is niet ons grootste goed. Leren met het onbekende om te gaan is – niet alleen voor kinderen – wezenlijk.”

Ze blijven heerlijk om lezen, de colums van Karin Spaink. Wie dit blog doorbladert, zal merken dat we ze al meer dan eens aangehaald hebben. Niet alleen omdat ze dezelfde bekommernissen deelt, maar ook omdat ze die bekommernissen én ergernissen zo helder weet te verwoorden. Waarmee ze er telkens weer in slaagt om de vinger op onze wonden te leggen.

Nu ja, “onze” wonden is niet echt het goeie woord. Onze ergernissen zijn het wel. Zoals in het verhaal dat Spaink in haar column vertelt over een moeder die haar zoontje van negen alleen met de metro naar huis laat komen. Ze woont in New York en dat is nu toch niet bepaald Bagdad, maar voor sommigen heeft ze blijkbaar een grens overschreden. De reacties gaan zelfs zo ver dat ze bestempeld wordt als “ongeschikt als moeder”.

Overtrokken reacties, wellicht. Maar wie zelf kinderen heeft, kan genoeg voorbeelden aanhalen van ouders die vinden dat je kinderen zo weinig mogelijk aan risico’s mag bloot stellen. En die het onverantwoord vinden als je als ouder je kind alleen de bus laat nemen of alleen met de fiets op pad laat gaan. Zelfs op het vlaamse platteland, dat toch ook niet bepaald Bagdad of New York is. Als je de manier ziet waarop kinderen vandaag afgeschermd worden en overal op allerlei gevaren gewezen worden, dan bekruipt ons wel eens een ongemakkelijk gevoel over toekomstige generaties. Het is net dat “leren omgaan met” dat een kind toelaat om een zelfstandig individu te worden. Als angst echter een pedagogische leidraad wordt, dan zou dat wel eens voor een bange generatie kunnen zorgen. Een generatie die niet geleerd heeft om te gaan met gevaren, met onvoorspelbare situaties, met onvoorziene omstandigheden en wie weet zelfs niet met “de ander” of “het andere”. Daar worden wij op onze beurt dan weer bang van.