Kort na haar zelfmoord hebben niet minder dan 918 politiemensen de persoonlijke gegevens van zangeres Yasmine in politiedatabanken en in het rijksregister ingekeken. Dat onwettelijk gesnuffel staat in schril contrast met het officieel discours dat politiemensen het rijksregister enkel kunnen raadplegen als een onderzoek dat toelaat.
Het nieuws roept nog maar eens een heleboel vragen op. Niet alleen over de beveiliging van privé-gegevens in databanken en over de manier waarop politiemensen omspringen met de voorschriften voor toegang en gebruik van die gegevens. In dit geval gaat het om ongezonde nieuwsgierigheid en gebeurt het bovendien op grote schaal, waardoor het misbruik wel moest opvallen. Maar er is een meer dan sterk vermoeden dat dit nog maar het topje van een ijsberg is. Het illegaal inkijken van gegevens gebeurt bijvoorbeeld ook in privé-zaken die evenmin van ver of dicht iets te maken hebben met een gerechtelijk onderzoek.
Het nieuws is in ieder geval een argument te meer voor het serieus aan banden leggen van dergelijke databanken. Pleiten voor een betere beveiliging en schermen met deontologische codes is onvoldoende. De enige reële oplossing voor dergelijk gesnuffel is eindelijk een eind maken aan de wildgroei aan databanken en aan het quasi onbeperkt opslaan van persoonlijke gegevens. Dit is des te dringender met het biometrisch paspoort dat op komst is (en op termijn willicht ook de biometrische identiteitskaart) en met de plannen om de gegevens die opgeslagen en bijgehouden worden nog verder uit te breiden (zie bijvoorbeeld hier en hier).
Stop de controledrift, dat was het motto van de FreedomNotFear manifestaties een paar dagen geleden. Een meer dan terechte eis, zo blijkt ook nu weer. Want misbruiken zitten in al die databanken gewoon ingebakken.
Dat doet me denken aan een paar jaar geleden, toen in nederland veel nieuwsgierige politieogen het dossier van de (van verkrachting verdachte) voetballer van persie in wilden zien. Op dat moment kregen ze geen toegang maar de inlog pogingen werden gelogd.
Dit toont duidelijk aan dat misbruik van databases geen vage gedachtenspinsel is. In deze situatie zijn het bekende personen, maar wat nu als het die ene onvriendelijk buurman is?
Dit zijn inderdaad de gemediatiseerde voorbeelden. Maar nergens lezen we cijfers over andere misbruiken. Niet over politiemensen die de databanken raadplegen omdat ze er persoonlijke belangen bij hebben (onvriendelijke buurman of minnaar van ex-vrouw of …). Maar ook niet over wat er gebeurt met de gegevens in andere databanken (banken, grootwarenhuizen, internet, …).
Niemand heeft zicht op wat er werkelijk met die gegevens gebeurt. Dan moeten we de beheerders maar blind geloven dat alles voldoende beveiligd is en dat iedereen die toegang heeft zich ook aan de deontologische code houdt. Tsja.
Hoe meer gegevens er opgeslagen worden en hoe gevoeliger die gegevens zijn, hoe groter ook de kans op misbruik en hoe dringender het wordt om een halt toe te roepen aan de controledrift.
[…] krijgen tot de databank. Geen probleem? In het verleden is al verschillende keren gebleken dat politiedatabanken niet per se beter beveiligd zijn tegen ongeoorloofde toegang. Bovendien blijft toch het feit dat het afnemen van dna stalen […]