Zaterdag was het Antwerpse Stadspark het toneel van een heus sneeuwballengevecht. Zo’n honderd aanwezigen reageerden daarmee op een oproep via Facebook om te protesteren tegen gemeenten en scholen die een sneeuwballenverbod hebben ingevoerd.
Eerder deze week hadden een aantal Antwerpse jongeren al aan den lijve ondervonden tot welke absurde toestanden een dergelijk verbod kan leiden. Een sneeuwbal tegen het achterwiel van een voorbijrijdende politieagent, leverde hen bijna een GAS-boete op. Toen dat toch wat al te gortig bleek, werd dat dreigement afgezwakt tot een sessie met het Jeugdinterventieteam. Wat als reactie al even buiten proportie is. Ook in Lokeren kregen sneeuwbalgooiende jongeren een ‘verbeteringstraject’ aangesmeerd. Alsof sneeuwballen gooien nu ook al afwijkend gedrag is. Belachelijk.
Arme, zure verbodsmaatschappij.
Sneeuwwitte bange kinderen
In zijn weekend-editie van 26 januari had De Morgen naar aanleiding van de sneeuwballen ook al uitgebreid stilgestaan bij de woekerende GAS-boetes. In een opiniebijdrage (Sneeuwwitte, bange kinderen) stelt redacteur Bart Eeckhout de vraag wat dat zegt over onze samenleving, als het feit dat de Antwerpse politie toestemming geeft voor een sneeuwballengevecht ook al het nieuws moet halen. Hij schetst daarbij een breder plaatje. “Wat avontuur was, is risico geworden. Het idee van sneeuwpret is de angst voor sneeuwgevaar geworden.” En verder: “We roepen om normen en waarden, maar eigenlijk bedoelen we orde en tucht.”
Ook Hugo Camps schopt in zijn column stevig tegen de schenen van de verbodsmaatschappij. Een paar citaten.
De verbodsmaatschappij schiet door. In die mate dat sanctielust van het ‘staatsapparaat’ stilaan aan psychose grenst. Jongeren in de publieke ruimte mogen niet eens hun eigen onvoltooide zelf zijn. Burgers steigeren bij geluidsoverlast van crèches en schoolpleinen. De politie jongleert met boetes voor alles en nog wat. Boterhammetje op kerktrappen: GAS-boete. Belletje trek: GAS-boete. Sneeuwgevechten: GAS-boete. Hangjongeren: GAS-boete. Nog even en op wildplassen staat de doodstraf.
Gezelligheid is altijd chaotisch, maar dat mag niet meer van burgemeesters en korpschefs. Vlaanderen wordt, zo niet een reservaat, dan toch een internaat: iedereen in de rij! De populistische spierballendemocratie van Bart De Wever lijkt de norm van alle openbaar leven te worden.
Hoe treurig toch, een boetefestival als eclatante demonstratie van wantrouwen naar de eigen jeugd toe.
Heerlijk proza. En triest tegelijkertijd. Met als surrealistische conclusie dat een onnozel sneeuwballengevecht dan plots een poëtische daad van politiek verzet kan worden.