VUB-onderzoekster Antonella Galetta bestudeerde de Belgische camerawet en kwam tot de verontrustende (maar weinig verrassende) conclusie dat het recht op toegang tot je eigen beelden wel mooi klinkt op papier maar in de praktijk niet werkt. Galetta:
“Het feit dat we toegangsrechten hebben, is heel goed. Zo kunnen burgers weten wat er “achter de machine” gebeurt. Maar als je het dan in de praktijk gaat testen, dan blijkt het recht een lege doos te zijn.”
De onderzoekster somt drie belemmeringen op voor wie gebruik wil maken van zijn of haar recht op toegang tot de beelden. Een eerste is de “verantwoordelijke voor de verwerking” die lang niet altijd makkelijk te achterhalen is, onder meer omdat in verschillende gevallen het vereiste pictogram ontbreekt. Daarnaast is er de timing, waarbij camerabeelden maximaal 30 dagen mogen bewaard worden, maar de verantwoordelijke 45 dagen krijgt om te antwoorden. Gevolg, de verantwoordelijke kan wachten tot de 30 dagen verstreken zijn en dan antwoorden dat de beelden vernietigd zijn. Tenslotte is er ook de vereiste dat je je aanvraag moet motiveren. Maar wat die motivering precies moet inhouden, blijft vaag. Bovendien is het een rare redenering dat je moet motiveren waarom je je persoonsgegevens wil inkijken. Galetta:
“Het is je recht. Punt. Je moet je niet verantwoorden. Dat is ook het originele idee van toegangsrechten.”