Big data is beautiful, tot die in de verkeerde handen terechtkomt

KBC investeert 500 miljoen euro, gespreid over zes jaar, in een databank die in real time klantgedrag zal volgen en analyseren. De helft van het bedrag gaat naar de Belgische afdeling van de bank. In de superdatabank zullen onder meer recent aankoopgedrag, financiële transacties en persoonlijke informatie samengebracht worden.

KBC benadrukt in een persmededeling dat het geen intentie heeft om de grenzen van de privacywetgeving af te tasten. Maar met dit soort plannen schurkt de bank daar wel heel dicht tegenaan, als het al niet aardig aan de rand zit of zelfs erover. Dit soort superdatabanken schuift de grenzen automatisch weer wat op. Zolang een klant daar niet de expliciete toestemming voor geeft, heeft een bank wat ons betreft niet te snuisteren in “informatie over de consumptiepatronen van de klant”. En bij KBC mogen ze dan wel beweren dat er geen plannen zijn om klantgegevens te verkopen aan andere bedrijven (zoals ING in Nederland wel deed). Zo’n vrome belofte zegt uiteraard niets over de toekomst. Eenmaal de gegevens verzameld zijn, wordt de verleiding groot om op zoek te gaan naar wat dan eufemistisch “externe partners” genoemd wordt.

Zelfs financieel analist Pascal Paepen maakt zich in De Morgen ongerust.

Dat klinkt allemaal wel mooi, maar is dit niet een zoveelste machtsgreep van Big Brother? Wat blijft er nog over van privacy? Van een bankier zou je toch mogen verwachten dat hij vertrouwelijk omspringt met de persoonlijke gegevens en informatie van zijn klanten, toch? Jawel. KBC heeft al laten weten dat men de verzamelde informatie (voorlopig?) niet wil verkopen aan externe partijen. Maar het is uiteraard de bedoeling dat de investering wat opbrengt.

(…)

Big Brother is niet meer weg te denken in onze maatschappij. De supermarkt kent ons koopgedrag dankzij de informatie op onze klantenkaart, Google en andere internetreuzen weten van onze interesses dankzij ons surfgedrag en nu zullen de banken dus ook meer en meer informatie over ons verzamelen en analyseren.

Kennis is macht en het is logisch dat die firma’s de informatie waarover zij beschikken gebruiken. De regelgever dient er wel op toe te zien dat dergelijke gegevens nooit misbruikt worden. Voor je het weet wordt ‘privacy’ uit het woordenboek gehaald en is al die vertrouwelijke informatie over ons zomaar publiekelijk beschikbaar door een lacune in de beveiliging of de actie van een hacker. Big data is beautiful. Tot die in de verkeerde handen terechtkomt.