Morgen (12 februari) gaan in het Canadese Vancouver de 21ste Olympische Winterspelen officieel van start. Als welkomgeschenkje bieden de organisatoren alle atleten een veiligheidskit aan. Daarin onder meer veertien condooms, per atleet. Daarnaast delen vrijwilligers aan de toeschouwers kits uit, eveneens met de nodige condooms. Het is de bedoeling om uiteindelijk 250.000 condooms uit te delen, alles onder het motto SafeGames 2010.
Waarom we dit fait divers hier aanhalen? Omdat de vaststelling dat veiligheid in Vancouver boven alles gaat, niet alleen geldt voor veilig vrijen. Het is al een tijdje een trend dat mega-evenementen zoals de Olympische Spelen streng beveiligd worden. Peking 2008 scheerde op dat gebied hoge toppen, maar vier jaar eerder in Athene spraken kritische waarnemers ook al van een “super-panopticon”. Ook Londen (voor de Spelen van 2012), Rio de Janeiro (Olympische Spelen in 2016) en India (Commonwealth Games in 2010) hebben “grootse” surveillance plannen voor de nabije toekomst.
De Winterspelen zijn ook op dit gebied nog altijd het kleine broertje van de Zomerspelen, maar de trend blijft dezelfde en in Vancouver maken velen zich daar toch zorgen over. Vooral dan over het feit dat verschillende van die veiligheidsmaatregelen ook na de Spelen in voege zullen blijven.
Die olympische erfenis zou onder meer bestaan uit een fijnmazig netwerk van niet minder dan 600 extra bewakingscamera’s die de stad Vancouver permanent in het oog zullen houden. Oorspronkelijk was gezegd dat de camera’s er slechts tijdelijk zouden staan. Maar ervaringen bij andere Spelen hebben geleerd dat dergelijke veiligheidsinfrastructuur (samen met “tijdelijke” wetten die een aantal vrijheden inperken) meestal ook na de Spelen actief blijft. Al was het maar om de hoge kosten, die niet in verhouding staan tot een evenement dat slechts twee weken duurt, te kunnen rechtvaardigen.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=W1x03TxLBrc]
Dat was reden genoeg voor een aantal critici om een Vancouver Statement te publiceren. Daarin vroegen ze de overheid om de veiligheidsmaatregelen niet te laten escaleren en vooral om de tijdelijke maatregelen niet definitief te maken. Ook verschillende verontruste burgers en organisaties (waaronder het NO 2001 netwerk) hebben reeds geprotesteerd tegen dit Trojaanse paard van de beveiligingsindustrie. Ze wijzen terecht op de sociale en democratische impact die surveillance op een samenleving heeft.