Rik De Wulf van Kristelijk Ondernemersplatform VKW schreef voor deredactie.be een opiniestuk over bewakingscamera’s op de werkvloer. Niet eens zo slecht, want redelijk genuanceerd.
“(…) dat eenzijdige controle (is) een twijfelachtige strategie om de inzet van mensen te stimuleren, laat staan te verhogen. Een andere weg is werk maken van een cultuur van ‘candor’, van vrijmoedigheid. Dit is: de moed om te spreken. Een sfeer van samenwerking waarin mensen elkaar niet sparen noch ontlopen; waarin iedereen recht door zee is en elkaar open feedback geeft. Dit in een sfeer van respect en samenhorigheid. Er is maar één manier om deze cultuur op te bouwen: er aan de top mee beginnen. Ondernemers en managers die zichzelf laten aanspreken op hun aanpak, laten door hun eigen voorbeeldgedrag zien wat de waarde is van rechtstreekse communicatie. Er is geen krachtiger manier om mensen ertoe aan te zetten elkaar aan te spreken op onregelmatigheden, dan door als leider zelf ook die sfeer van kritische reflectie naar jezelf toe te laten. In een klimaat van open samenwerking en vertrouwen, zullen camera’s dan wellicht minder nodig zijn als controlemiddel.”
Toegegeven, het klinkt inderdaad nogal christelijk en we houden al helemaal niet van zijn slotzin: “Bovendien zullen ze (bewakingscamera’s, dp), wanneer ze ingezet worden als technisch hulpmiddel bij het realiseren van een preventie- en veiligheidsbeleid, minder als inbreuk op de privacy worden aangevoeld. Dat kan er alleen maar toe bijdragen dat mensen zich veilig voelen op hun werk, zelfs met een waakzame camera in de buurt.”
Maar het is een lichte verademing om vanuit werkgevershoek eens niet te horen pleiten voor meer camera’s of, nog erger, ontwijkend te antwoorden wegens “te delicaat”. Wat wij eruit onthouden, is dat Big Brother haaks staat op vertrouwen en dat vertrouwen de beste basis is voor een gezond werkomgeving. Of nog korter gezegd: dat bewakingscamera’s in een gezond bedrijf niet thuis horen.