Dit moet ons toch nog even van het hart. Een tijdje geleden wist minister van binnenlandse zaken Patrick Dewael ons te vergasten op een mooi staaltje hedendaagse newspeak. De UDEP (Union de la Défense des sans-papiers) had een Ecuadoraans kind-zonder-papieren een pamflet aan de regeringsonderhandelaars laten overhandigen. Not done, volgens Dewael. Zoiets is “mens- en kindonterend”.
Begrijp het niet verkeerd: De Wael had het niet over kinderen die in de gesloten asielcentra achter slot en grendel gezet worden. Neen, zoiets is niet “mens- en kindonterend”. Hij had het over (zogenaamd “illegale”) kinderen die de regeringspartijen erop wijzen hoe amoreel het belgisch asielbeleid is. Begrijpe wie kan: kinderen die actie voeren zijn “mens- en kindonterend”, kinderen die opgesloten worden zijn de normale gang van zaken. Zoiets noemen wij niet zomaar een kromme redenering of de wereld op zijn kop. Het is een glashelder staaltje van orwelliaanse newspeak, zoals we ze in het asieldebat wel meer te horen krijgen, maar waar nauwelijks iemand over lijkt te struikelen.
Neen, dan liever de woorden van een teder anarchist als Elvis Peeters die verschenen zijn op de opiniepagina van De Morgen. Hij stelt in zijn tekst de vraag hoe ver we willen gaan in het opofferen van onze menselijkheid om asielzoekers tegen te houden of weer van onze bodem te verwijderen. En of we de keuze willen maken voor mensen, gezinnen, kinderen die hier wonen, school lopen, vrienden en vriendinnen hebben of trouwplannen hebben? Of kiezen we liever voor een ontbrekend vodje papier? Peeters bewijst in elk geval dat je je ook op een integere manier in het ‘asieldebat’ kan mengen. Zonder te vervallen in gemeenplaatsen of, erger nog, in newspeak à la Dewael.