Het klinkt allemaal zo leuk en makkelijk. In plaats van al die irritante kaarten die je toch maar verloren legt, kan je voortaan alles betalen en bewijzen met één geïmplanteerde RFID-chip. Dan zou denken dat de keuze snel gemaakt is, maar waar je niets over hoort of leest, dat is over de risico’s die hieraan verbonden zijn. Aantasting van privacy en burgerrechten, bijvoorbeeld. RFID-technologie past namelijk perfect in de ontwikkeling die we nu meemaken naar een controlemaatschappij.
RFID is kort voor Radio Frequency Identification; een techniek die middels radiogolven mensen of zaken identificeert. Informatie over een persoon of object wordt opgeslagen op een RFID-chip, die soms zo klein als een zandkorrel is. Die chip kan bijvoorbeeld een serienummer of identiteitsgegevens of een digitale foto bevatten. Die informatie wordt op afstand “gelezen” en dat is het grote voordeel in vergelijking met een magneetstrip op een bankkaart of een streepjescode. De chip hoeft niet zichtbaar te zijn, maar werkt even goed als hij is opgenomen in een product, een kaart of … in het menselijk lichaam.
De technologie wordt nu al toegepast bij huisdieren, bij reiskoffers, in ziekenhuizen, in gevangenissen, in exclusieve discotheken, enzoverder.
Louise Baanders schreef voor Ravage een artikel waarin ze een stand van zaken schetst en wijst op de gevaren die aan de technologie gekoppeld zijn. Voor haar is RFID een voorbeeld van een technologie die de mens uiteindelijk tot slaaf van zijn eigen schepping maakt.
Meer over RFID en de gevaren ervan vind je ook op de Stop VeriChip site.