Mediakunstenaar Dries Depoorter (BE) speelt in zijn werken dikwijls met de grenzen van onze privacy.
Uit een interview met De Standaard:
DS: Privacy, of beter het gebrek eraan, is een belangrijk thema in je werk. Wat baart je het meeste zorgen?
Dries Depoorter: ‘Heel wat van onze gegevens worden gestolen en gebruikt door bedrijven, alleen merken we dat niet. Ik toon in mijn werk wat er nu al technisch mogelijk is en wat normaal gezien onzichtbaar blijft. Facebook kan met heel simpele technieken berekenen hoe groot de kans is dat je je vriendin aan het bedriegen bent. Omdat ze weten dat je bijvoorbeeld meer begint te chatten met het meisje dat je na een feestje hebt toegevoegd, dan met je eigen vriendin. Die data houden ze voor zich, gebruikers zien ze niet.’
Voor de installatie Jaywalking (2015) logde Depoorter in op onbeveiligde verkeerswebcams met beelden van oversteekplaatsen voor voetgangers. Telkens iemand oversteekt op een moment of een plek dat dit niet toegestaan is, krijgt een bezoeker de keuze voorgeschoteld: verklik je de overtreder door zijn foto naar de plaatselijke politie te sturen of koop je een screenprint van de overtreding (kost de prijs van de boete).
De video-installatie Trojan Offices (2014) bestaat uit een opstelling van beeldschermen waarop het publiek live kan meekijken naar het reilen en zeilen van kantoren over de hele wereld. Zonder dat die mensen dat zelf weten. “Trojan Offices gaat ook over privacy en surveillance, en de vraag of het wel zo slim is dat we al onze apparaten met het internet verbinden. Dat hele idee van het internet-of-things, dat straks je koelkast, weegschaal en auto allemaal online staan, lijkt mij supergevaarlijk. Als mensen zich schuldig voelen omdat ze hier naar te kijken, worden ze misschien ook wat bewuster over hun eigen gedrag.
