Op 3 oktober 2013 organiseert LIBE (de Commissie Burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken) een hoorzitting in het Europees Parlement over het Belgacom afluisterschandaal. Geert Standaert (verantwoordelijke van de Belgacom-netwerken), Dirk Lybaert (secretaris-generaal van Belgacom) en Frank Robben (Privacycommissie en co-rapporteur in het “dossier Belgacom”) behoren tot de genodigden.
Geert Standaert en Dirk Lybaert blinken vooral uit in nietszeggende antwoorden. Genre “Op basis van de huidige feitelijke informatie kan Belgacom geen conclusies trekken over de daders van de recent ontdekte cyberaanval op haar IT-systemen, noch over de gegevens die de inbrekers buitgemaakt hebben.” Logische reactie van de LIBE Commissie na de hoorzitting: “meer vragen dan antwoorden.”
Sophie in ’t Veld (D66) was voorzitter van de Commissie:
“De hoorzitting was bij momenten absurd. Iedereen voelde dat de vertegenwoordigers van Belgacom niet de hele waarheid vertelden. Hun verhaal werd steeds ongeloofwaardiger en zat vol tegen strijdigheden. Volgens hen was de hacking een zuiver intern probleem, maar toch was de capaciteit ervan enorm. Hoe valt dat te rijmen? Hun statements deden soms denken aan die van Bill Clinton nadat zijn affaire met Lewinsky bekend raakte: juridisch correct, maar feitelijk totaal niet. En de rol van Privacycommissie, die toezichthouder moet zijn, is zeer twijfelachtig. Het wordt tijd dat het parlement mensen onder ede kan verhoren.”
Ook de Britse inlichtingendienst GCHQ had een uitnodiging van het Europees Parlement ontvangen, maar weigerde om bij de hoorzitting aanwezig te zijn. Waarom werd niet bekend gemaakt. Misschien een geval van “zwijgen is schuld bekennen”?